ο τρόπος που γράφεις δείχνει και ποια διαδρομή ακολουθείς
είναι σα να βλέπω μια πόζα του δευτερολέπτου της διαδρομής σου.
χαρούμενες, λυπημένες , ουδέτερες στιγμές
και
βλέπω τα στολίδια σου, το make up(και αν σου ταιριάζει), την υπερβολή σου
και πάω και πέρα από την εικόνα
μπαίνω και πιο μέσα και με στηθοσκόπιο ακούω την καρδιά σου, τους κτύπους της...
και ταξιδεύω μαζί σου....
κάπου ποιο πριν έγραφα για όνειρα
ένα από αυτά είναι να κάνω ένα μεγάλο περιηγητικό ταξίδι στην Ευρώπη και να γράφω εμπειρίες σε ένα δερματόδετο ημερολόγιο με λευκές σελίδες χωρίς σειρές, να κολλάω φωτογραφίες και διάφορες μυρωδιές του Παρισιού, του Δουβλίνου και της Ρώμης.
για αυτό και κάθε φορά που βλέπω πλοίο να σαλπάρει ή αεροπλάνο να απογειώνεται
αφήνω το μυαλό να ταξιδεύει μαζί τους μέχρι εκεί που μπορεί
και μετά λυπημένο να επιστρέφει σε μένα.
όχι πως κάποιος με έχει κλειδώσει μέσα σε ανήλιαγο δωμάτιο
απλά αισθάνομαι πως κάτι μας κρατά εγκλωβισμένους μέσα σε όρια που εμείς θέτουμε και
εκούσια δεν τα ξεπερνάμε. ένα είδος σκλαβιάς μέσα στην καθημερινότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου